Το Οικογενειακό Δίκαιο αναγνωρίζει δύο τρόπους διαζυγίου, το συναινετικό διαζύγιο και το διαζύγιο με αντιδικία. Το πρώτο στηρίζεται απλά στη συμφωνία των συζύγων, να λύσουν το γάμο τους ανεξάρτητα από την ύπαρξη κάποιου λόγου, ενώ για την έκδοση του δευτέρου απαιτείται η συνδρομή κάποιου λόγου από αυτούς που περιοριστικά αναφέρονται στον Αστικό Κώδικα.

Σχετικά με το κατ’ αντιδικία διαζύγιο αξίζει να σημειώσουμε, ότι, για να εκδοθεί αυτό, πρέπει ο ένας σύζυγος, ο οποίος θα καταθέσει την αγωγή, να ισχυριστεί και να αποδείξει, ότι οι σχέσεις των συζύγων έχουν κλονιστεί τόσο ισχυρά, από λόγο που αφορά το πρόσωπο του εναγομένου συζύγου ή και των δύο, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της έγγαμης συμβίωσης να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα. Επίσης όταν υπάρχει διάσταση μεταξύ των συζύγων για τουλάχιστον 2 χρόνια ο κλονισμός τεκμαίρεται αμάχητα και το διαζύγιο μπορεί να εκδοθεί.

Το συναινετικό διαζύγιο γίνεται με συμβολαιογραφική πράξη, η οποία στηρίζεται στη συμφωνία μεταξύ των συζύγων να λύσουν τον γάμο τους. Αποτελεί τον πιο ομαλό τρόπο για να χωρίσει ένα ζευγάρι με το μικρότερο ψυχικό και χρηματικό κόστος. Σε περίπτωση ύπαρξης ανήλικων τέκνων, ουσιαστική προϋπόθεση του συναινετικού διαζυγίου αποτελεί η συμφωνία για την επιμέλεια αυτών, την επικοινωνία και την διατροφή τους. Η διαδικασία αν και είναι απλή, θα πρέπει όμως να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στη σύνταξη του ιδιωτικού συμφωνητικού που θα προβλέπει τα ως άνω ζητήματα, αλλά θα πρέπει να δίνει λύσεις και για τα  περιουσιακά  θέματα των μερών.

Οι δικηγόροι οι οποίοι εξαιτίας της εμπειρίας τους γνωρίζουν τα προβλήματα που μπορούν να δημιουργηθούν  μελλοντικά σε μια σχέση δυο χωρισμένων γονέων, μπορούν να συμβουλεύσουν το ζευγάρι για όλες τις μελλοντικές εξελίξεις, οι οποίες θα αλλάξουν τις ισορροπίες. Ένα πολύ αναλυτικό ιδιωτικό συμφωνητικό που λύνει όλα τα μελλοντικά προβλήματα μπορεί να βοηθήσει το ζευγάρι να μην έχει αντεγκλήσεις, αντιθέτως μια συμφωνία που δεν λύνει όλα τα προβλήματα είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε αντιδικίες.